15 juli - Freedom

Vanochtend is er geen tijd voor een uitgebreid ontbijt, 7 uur op, 8 uur de taxi naar het busstation. De taxichauffeur is van Duitse komaf, dus we kunnen een gesprek over het voetbal niet vermijden! Hij vindt het Nederlands elftal trouwens wel een super team, volgende keer gaat het volgens hem zeker lukken. Ook maakt ie ons nog even bang voor onze tocht vandaag, we moeten namelijk de grens over naar Amerika. Volgens hem duurt de bustocht uren omdat iedereen de bus uit moet, met uitgebreide scans van vingers, iris en koffers. We kunnen beter met zijn taxi gaan, veel sneller en 'maar' $ 90! Gelukkig hebben we gisteravond nog via internet bustickets gekocht (á $ 44), dus we kunnen niet meer terug! De bus is een kwartier te laat, maar gelukkig zit ie lang niet vol; hoe meer mensen hoe langer het oponthoud lijkt ons! We rijden snel weg, richting Fort Erie. Na wat tussenstops zijn we rond 10 uur bij de grensovergang. Er is gelukkig een aparte 'lane' voor de bussen en na 10 minuten zijn we bij de eerste douanier. De eerste controles zijn goed en we mogen richting een apart gebouw voor buspassagiers. De koffers gaan als eerste de bus uit en komen via speciale luiken op de lopende band het gebouw binnen. Na een eerste check van de koffers mogen alle reizigers de bus uit voor een uitgebreidde controle: paspoort, Esta-formulieren, afdrukken van alle vingers, irisscan en kruisverhoor (waar we vandaan komen, naar toe gaan en of we van plan zijn Amerika ook weer te gaan verlaten?). Na het betalen van $ 24 dollar voor al het werk (?) mogen we weer een deurtje verder. Nu moeten de koffers en handbagage nogmaals door de scan en dan kunnen we weer terug de bus in. Al met al is het oponthoud ongeveer een half uur en dat valt ons mee, zeker na de woorden van de taxichauffeur vanmorgen! De buschauffeuse trekt flink door naar Buffalo en daarna naar Buffalo Airport. Gelukkig worden we vlakbij de aankomsthal afgezet, in de buurt van het kantoor van National, ons autoverhuurbedrijf. We leveren de voucher in en in tegenstelling tot onze ervaring in LA gaat het in Buffalo zonder problemen. We krijgen de Garmin zo mee en kunnen op de onderverdieping de auto ophalen. Er zijn al veel lege plekken bij National, maar er staat nog 1 mooie, grote, zwarte Chrysler te glimmen. We hopen op die auto en nog geen minuut later krijgen we de sleutels van de Chrysler al toegeworpen! Die is de komende weken van ons! Hij is van binnen nog veel luxer dan onze Dodge van 2 jaar geleden, alles automatisch, overal USB-ingangen, een tv-scherm voor de meiden voor video's en spelletjes, en er is zelfs een stopcontact achterin. Als Frans z'n stoel eindelijk goed heeft ingesteld (is toch lastig als het zonder hendel is!), kunnen we vertrekken. Het wegrijden gaat een stuk soepeler dan 2 jaar geleden en binnen 10 minuten zitten we op de interstate 90, die we gedurende 300 km moeten volgen om bij onze volgende stopplaats te komen, Little Falls. Wat heerlijk hè, dat vrijheidsgevoel van een eigen auto! Het landschap onderweg is een beetje vergelijkbaar met de ardennen, veel bossen en heuvelachtig! Al snel krijgen we ons eerste ticket voor de tolweg. We zijn bijna vergeten dat dit systeem in Amerika ook bestaat! De weg is zeer rustig en we schieten lekker op. Tien kilometer voor de eindbestemming verlaten we de snelweg, maar dat kan natuurlijk niet zonder te betalen. Frans geeft heel stoer het ticket en z'n credit card, maar dan geeft de meneer aan dat hij alleen cash accepteert. En helaas zijn we vergeten op Buffalo Airport Amerikaanse dollars te halen (te blij dat alles zo voorspoedig verlopen was!). De meneer wil alle gegevens van ons en van het verhuurbedrijf weten en vervolgens krijgen we een formulier mee waarop staat dat we binnen 7 dagen de negen dollar tol moeten betalen + 2 dollar boete. We besluiten het eerste de beste dorp binnen te rijden op zoek naar een ATM. Gelukkig vinden we die snel en kunnen we binnen een half uur onze schuld aflossen. We rijden verder naar onze Lodge in Little Falls. Het is zo'n stadje als zovelen hier in de buurt, van die Amerikaanse houten huizen, netjes naast elkaar gelegen, maar veelal niet echt bijgehouden, waardoor het geheel een rommelige indruk maakt! De meiden roepen bij dit soort stadjes 'hier zou je toch niet dood gevonden willen worden!'. We droppen onze bagage in de lodge en gaan op zoek naar een Walmart voor een koelbox (voor onderweg) en wat drank, fruit en brood voor onderweg. De coolbox op wieltjes hadden we snel gevonden, evenals de andere boodschappen. Na een bezoek aan Roos d'r favoriet Denny's keren we op tijd terug naar de lodge. Even lekker uitrusten en de website bijwerken. De WIFI werkt niet helemaal mee, maar we komen toch een heel eind!